Zawsze pierwszy podnosi rękę ten, który się boi.

Dziecko może bać się, że ktoś zrobić coś nieprzyjemnego, niemiłego. W sytuacji zagrożenia aktywuje się odruch walki lub ucieczki. Dzieci, które nie nauczyły się innych sposobów „walki” (np. w postaci słów), często używają swojego ciała, żeby się obronić. Trudność sprawia im również zrozumienie, że ktoś nie ma złych zamiarów. Zdarza się, że dzieci biją, żeby odstraszyć potencjalne zagrożenie.

Dzieci mogą reagować biciem na następujące emocje:

• złość, bo ktoś dotknął ich zabawki,
• ból, bo ktoś lekko je potrącił,
• skrępowanie, szczególnie w nowym miejscu poziom stresu może się podnieść,
• zlekceważenie i próba zwrócenia uwagi na siebie,
• irytacja, bo klocek nie przyczepił się w dobrym miejscu,
• obawa, bo on może mi coś zabrać,
• lęk i poczucie zagrożenia, bo nie potrafi przewidzieć zachowania drugiego dziecka.

Warto pamiętać, że takie reakcje ze strony dzieci najczęściej występują wtedy, gdy obciążony jest ich układ nerwowy np. kiedy są już zmęczone, chore lub będą zaraz chore, lub są przestymulowane.

Dzieci biją, żeby rozładować emocje. Próbują poradzić sobie tak, jak potrafią. Kiedy są starsze i nabywają inne umiejętności komunikowania to uczą się m.in. wyczytać z mowy ciała, że drugie dziecko im nie zagraża. Potrafią także werbalizować swoje obawy i potrzeby.

Należy również pamiętać, że: dzieci, które same doświadczają w domu przemocy, będą tak samo postępować na zewnątrz.

Co może pomóc zapobiegać i zrozumieć, dlaczego dzieci biją:

• bycie blisko – jeżeli dzieci już wcześniej wykazywały takie skłonności i możecie się po nich takich zachowań spodziewać – nie zostawiajcie ich w niepewnych sytuacjach np. w kawiarni, w sali. Warto czuwać i obserwować. Ewentualnie starać się zapobiec.
• jeżeli już tak się zdarzy, że dziecko kogoś uderzyło lub ktoś je uderzył – ZACHOWAJCIE SPOKÓJ. Dzieci bardzo szybko przejmują nasze nastroje i jeżeli będziemy przeżywać to bardziej niż one, to nie pomożemy.
• nazywać EMOCJE
• krótko po wydarzeniu (dziecko w stresie nic i tak nie zrozumie) porozmawiać o tym, co się stało, czy kogoś bolało i ktoś płakał. Samo „NIE WOLNO BIĆ” nie wystarczy.
• mocne przytulanie – taki uścisk uspokaja układ nerwowy i pomaga się uspokoić (chyba, że ktoś za tym nie przepada)
• KARA czy BRAK NAGRODY- nie jest rozwiązaniem, bo możliwe, że i tak dziecko nie będzie wiedziało, że zrobiło coś źle.

Ważne, żeby zwracać uwagę na to, co było przyczyną danego zachowania. Zachęcam, aby pytać, co się stało jak do tego doszło, ewentualnie pomóc zrozumieć intencje drugiego dziecka.

Co jeżeli dziecko jest starsze i wciąż bije dzieci, rodziców, przedmioty?

W tej sytuacji trzeba poszukać przyczyny gdzieś głębiej np. w integracji sensorycznej lub szukać pomocy u specjalistów, np. psychologa. Dzieci, które potrzebują takiej stymulacji, aby rozładować napięcie trzeba obserwować:

• w jakich sytuacjach zdarza się to najczęściej?
• czy bije innych bez wyraźnej przyczyny?
• czy bicie innych sprawia mu przyjemność? bo tak też może być
• co się dzieje z dzieckiem po takim wydarzeniu?
• czy bije również siebie? uderza głową, ciałem np. o ścianę lub podłogę?

Dlaczego dzieci biją?

Dzieci, które tak postępują, mogą potrzebować różnych bodźców, których codzienne sytuacje nie są w stanie im dostarczyć. Z bardzo dużym prawdopodobieństwem dziecko  w ten sposób dokonuje samoregulacji, a co za tym idzie organizuje układ nerwowy. Dzieci dostarczają sobie bodźców, których tak bardzo potrzebują. Nasilone zachowania są najczęściej spowodowane ogromnym zapotrzebowaniem na bodźce. Niektóre  dzieci w tak mocny sposób mogą okazywać swoją czułość i miłość. Nie potrafią wyregulować napięcia i np. podczas bardzo przyjemnej zabawy kogoś ugryźć. Takie doznanie sensoryczne znacząco poprawia ich samopoczucie.

Źródło: www.nebule.pl